Os dispositivos
Onte estivemos no auditorio do MACBA, no debate internacional canódrom09 convocado pola administración cultural catalana a proposta das múltiples asociacions e exentes culturais que levan meses a traballar na articulación dunha rede de traballo, debate, reflexión e intervención sobre o proxecto do centro. Polo de agora, estes axentes culturais conseguiron que
– Unha comisión dirixa, en funcións, o centro namentres non se provea o posto de equipo director.
– A administración se plantexe a convocatoria pública para a formación dun equipo plural que dirixa o centro en vez dun só director.
– Unha convocatoria, por concurso público, sexa a canle de provisión de todo o equipo directivo.
– Se recoñeza a necesidade ineludible dunha personalidade xurídica propia para o centro que lle permita eficiencia, axilidade e autonomía na súa xestión.
– Se faga un plantexamento social dos espazos arquitectónicos.
– Concorra materialmente ó proxecto do centro o traballo destes debates internacinais e abertos que, incluso, posibilitan o cuestionamento de todo este exercicio da administración como posible lexitimación dunha proposta de convenciencia e oportunidade política que partiu sen conexión coas necesidades profesionais, sociais e reais da comunidade afectada pola construcción do novo centro e que vese agora na necesidade de incluíla a posteriori.
Voltamos á casa., á proposta do CGAC ¡¡na que agardamos as vosas colaboracións!!, -xa que como dicía o propio Conselleiro de Cultura e Turismo de Galicia estes días, “el museo es de todos, ¿eh?”- e topámonos co seguinte:
- O Centro de Arte Contemporánea de Galicia non ten personalidade xurídica popia; é parte orgánica da Dirección Xeral de Patrimonio. Non ten autonomía profesional, nin funcional, o que contraría tanto as recomendacións de boas prácticas para centros artísticos como o máis básico sentido común.
- Que no órgano rector do centro, o Padroado, 4 dos seus 7 vocais “natos” son cargos públicos da administración nomeados por designación do partido/s que goberna/n; e a totalidade dos vocais designados, (entre 8 e 14) son nomeados directamente polo Consello da Xunta de Galicia por proposta do Conselleiro de Cultura e Turismo.
Á marxe das orientacións políticas e ideolóxicas de cada quen e de cada qué (é dicir, ó marxe do noso sistema -¿é isto posible?, non-), e dos méritos e coñecementos dos nomeados, a automía, profesionalización e democratización do procedimento de provisión de vocais do órgano rector do Centro de Arte Contemporánea de Galicia é nula.
Plantéxanse pois dúas liñas complexamente imbrincadas (como tóda-las liñas do mundo):
- Desprazar o significado do CGAC: ¿é pertinente pedir un cambio do modelo de xestión e organización interna do CGAC?. Un decreto (o da súa regulación interna 326/1996 de 26 de xullo) é modificable. Esixir unha personalidade xurídica propia do CGAC e un organigrama interno máis comprexo, múltiple e funcional.
- Desbordar o significado do CGAC: Se o CGAC é unha institución pública, como tal só pode ter fins sociais. Como centro de arte contemporánea con fins sociais só pode atender ás necesidades reais da contemporaneidade artística (arte é política , arte é desexo , arte é ferramenta , arte é vida ) e as súas necesidades de relación globais.
¿Cómo podería representar, articular, incluir e coñecer estas necesidades reais o Padroado do CGAC e o CGAC mesmo se non ten previstos dispositivos expositivos, de investigación, de participación e producción de coñecemento específicos para a contemporaneidade galega global e para estas tarefas?
¡Pensémolos, propoñámolos e produzcámolos!; os dispositivos.
CULTURE WORKERS 